بعضی ها بــه خـانـه ات می آیند

سر سفره ات می نشینند

نــان و نمکت را می خورنـد 

به اتــاقت می رونــد 

این یعنی وارد حریم زندگی ات می شوند ...

امــا حرمت حریــم ت را نمی دانند .

از خانه ات که گذشتند 

از تـــو نـیـز می گذرند !

زیــر پـــا له می کنند

تمام باورهایی  که از آنها ساخته بودی

بعضی هــا چـقـدر غـریــب اند

و چقدر بـی انــصاف

شمع به کبریت گفت:

از تو میترسم تو قاتل من هستی...

کبریت گفت:

از من نترس...

از ریسمانی بترس که در دل خود جای دادی!!!

عامل نابودی انسان ها تفکرات منفی خودشان است

نه عوامل بیرونی...

بــراے ســـــرودن از درد، نباید دردمند بود!

تنها داشتن دلے مهربان ڪــافـــے  ست

تـا لمس ڪـنے ،درد دیگـــــــــــرے را ... !!

ﻭﺍﺑــﺴﺘﮕﯽ ﯾــﺎ ﺩﻟﺒـﺴﺘﮕﯽ؟

ﻭﺍﺑــﺴﺘﮕﯽ ﯾـﻌﻨﯽ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻤﺖ؛

ﭼـﻮﻥ ﻣـﻔـﯿﺪﯼ!

ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻤﺖ؛

ﺣـﺘﯽ ﺍﮔــﺮ ﻣﻔﯿﺪ ﻧﺒﺎﺷﯽ!

ﻣﻦ ﺑـﻪ ﺧﻮﺩﮐﺎﺭ ﮔﺮﺍﻥﻗﯿﻤﺖ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﺴﺎﺕ ﻣﻬﻢ ، ﻭﺍﺑﺴﺘﻪﺍﻡ ..

ﺍﻣﺎ ﺑـﻪ ﺟﻌﺒﻪﯼ ﺁﺑﺮﻧﮓ ﺑﯽﺧﺎﺻﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﮐﻮﺩﮐﯿﻢ ﺍﺳﺖ ، ﺩﻟﺒﺴﺘﻪﺍﻡ..

ﻣﻦ ﺑـﻪ ﻣﯿﺰی ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﭘﺸﺖ ﺁﻥ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﻢ ، ﻭﺍﺑـﺴﺘﻪﺍﻡ..

ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﮔﻠﺪﺍﻥ ﮐﻮﭼﮏ ﮐﺎﮐﺘﻮسﮐﻨﺎﺭ ﭘﻨﺠﺮﻩ خانه ام ، ﺩﻟـﺒﺴﺘﻪام…

ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐــﺘﺎﺑﻬﺎﯼ ﻣـﺪﯾﺮﯾﺘﯽ ﮐﺘـﺎﺑﺨﺎﻧﻪﺍﻡ ، ﻭﺍﺑـﺴﺘﻪﺍﻡ …

ﺍﻣﺎ ﺑـﻪ ﮐﺘﺎﺏﻫﺎﯼ شاملوی ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰﻡ ، ﺩﻟﺒـﺴﺘﻪام …

ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﻣﯽﺁﻣﻮﺯﻧﺪ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ،

ﺍﻣﺎ ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﯽﻫــﺎ ﺍﻧﻌﮑﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ…

بـه کسی که دوستش داری دلـبسته بـاش نـه وابـسته…..

چــه ساده بـــا گریستن خویش زاده می شویـم

و چــه ســاده بــا گریستن دیــگران از دـنیـا می رویم

 در مــیــان ایــن دو ســادگــی

مـعنــایی می ســـازیــم بــه نـــام 

زنــــــــــــــــــــدگـــی ...

مردی نابینا زیر درختی نشسته بود .

پادشاهی از آنجا می گذشت , نزد او آمد، ادای احترام کرد و گفت :

آقا از چه راهی میتوان به شهر رفت ؟

بعد از شاه وزیرش هم نزد مرد نابینا آمد و بدون ادای احترام گفت :

راهی که به شهر می رود کدام است؟‌

سپس مردی عادی نزد نابینا آمد، ضربه ای به سر او زد

و پرسید:‌‌ احمق،‌راهی که به شهر می رود کدامست؟

هنگامی که آنها رفتند ، او شروع به خندیدن کرد.

مردی که کنار او نشسته بود، از او پرسید:

برای چه می خندی؟

نابینا پاسخ داد : اولین مردی که از من سوال کرد، پادشاه بود.

مرد دوم وزیر او بود و مرد سوم فقط یک نگهبان ساده بود .

مرد با تعجب از نابینا پرسید :

چگونه متوجه شدی؟ مگر تو کور نیستی؟

نــابیـنـا گفت :رفـــتـــار آنــهـــا !!!

 پادشاه از بزرگی خود اطمینان داشت و به همین دلیل با احترام سوال کرد.

وزیرش هم مردی معمولی بود.

ولی نگهبان به قدری از حقارت خود رنج می برد که حتی مرا زد.

 او باید با سختی و مشکلات فراوان زندگی کرده و تو سری زیاد خورده باشد.

طرز رفتار هر کس نشانه شخصیت اوست.

ﺯﻣــــﺎﻥ ﭼﻴﺰ ﻋﺠﻴﺒﺴﺖ ...

می دود ... ﺟـــﻠـــــﻮ می رود ....

ﻭﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﺁﺩﻡ ﻫـﺎﻯ ﺯﻧــﺪﮔﻴﺖ ﺭﺍ ﻳـﺎ ﻛﻬﻨﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻳﺎ ﻋﻮﺽ !!

ﺑﻌﻀﻰ ﻫﺎ ﻳﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺩﺭﻭﻧﺸﺎﻥ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻴﺸﻮﺩ !!!

ﺯﻣـﺎﻥ ﺩﻳﺮ ﻳـﺎ ﺯﻭﺩ ﺑـﻪ ﺗﻮ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻛﺪﺍﻣﺸﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪﻧﻰ ﺍﻧﺪ

ﻭ ﻛـــﺪﺍﻣــﺸﺎﻥ ﺭﻓـﺘــﻨﻰ !!!

ﺩﻋـــﺎ می کنـــم  ...

ﺯﻣﺎﻥ ﺑـﮕﺬﺭﺩ ﻭ ﺩﻧﻴﺎ ﭘـﺮ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﻯ ﻭﺍﻗﻌﻰ .... 

ﺁﺩﻡ ﻫﺎﻯ ﻛﻪ ﻧـﻪ ﺯﻣـﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻛﻨﺪ ﻧـﻪ ﺯﻣـﻴـﻦ...

داریـــخــمــا!

بیر گون گله جک، گوٌن چیخاجاق یوُردا، داریخما.

گوٌللر آچاجاق، یـــاز اوْلاجاق بــوُردا، داریـخما.

صوٌلح ایله صفا پــارلایــاجاق اؤلکه میز ایچره.

هر بیر بــوجاغی غرق اولاجاق نــوردا، داریخما.

یوُردون چوْبـانی یـاتمایاجاق گؤزله یــه جکدیر.

تـاپشیرمایاجاق آغ قوُزونو، قوُردا، داریـــخما.

یوٌکسه لمه یه جک، کیم کی اونون ذاتی خارابدیر.

الدَن دوٌشه جک، خوار اولاجاق، زوْر دا، داریخما.

ظولمون نه قدَر قوُوّه سی وار، داغجا ساماندیر.

اوْد وورماغا بسدیر دوٌشه بیر، قوْر دا، داریخما.

هربیردوٌشونن، شا¬م کیمیدیر، تارگئجه لرده.

اولسون کی الی داردا، آیاق توْر دا، داریخما.

گَل، سوُسما «جنون» ائل بوغازی، بوٌلبولو سن سن. 

سؤیــلر بــونو سازیله، کـامان، تــاردا، داریــخما.

دلتنگ نباش !

یه روز میاد ، آفتاب  تو این سرزمین طلوع خواهد کرد

گل ها وا میشن و اینجا  بهار میشه ،دلتنگ نباش

صلح وصفا توی سرزمینمون جاری میشه

هر گوشه اش غرق نور میشه، دلتنگ نباش 

چوپان سرزمینمون  نخواهد خوابید و مواظب خواهد بود

گوسفند سفید رو دست گرگ نمیسپاره، دلتنگ نباش

به مقام والا نمیرسه  اون کس  که ذاتش خرابه 

ظلم از پا میفته وخوار وکوچیک میشه، دلتنگ نباش

تا پایه ی ظلم هست ،ظلم  ب اندازه  ی کوهی از کاهه

برا سوزاندن   ظلم  فقط ی جرقه لازمه 

هر کسی که   فکر دارد  مانند  شمعی ست در تاریکی شب 

 باشد اگر چه  تنگ دست  و در بند باشد 

 ای «جنون» ساکت نشو بلبل  و سخن گوی ایل تویی 

و این را با ساز و کمان   بگو  و دلتنگ مشو

(اگه تو ترجمه اشکالی داشتم ببخشین)

ﺭﯾﺸﻪ ﺩﺍﺭ ﺑــﺎﺵ …

ﺭﯾـــﺸﻪ ﯼ ﺗــﻮ ، ﻓـــــﻬﻢ ﺗﻮﺳﺖ ؛

ﯾﮏ ﺳﻨﮓ ﺑﻪ ﺍﻧـﺪﺍﺯﻩ ﺍﯼ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ،

ﮐﻪ ﻧـﯿـﺮﻭﯾﯽ ﭘﺸﺖ ﺁﻥ ﺑــﺎﺷﺪ …

ﺑــﺎ ﺗﻤــﺎﻡ ﺷﺪﻥِ ﻧـﯿـﺮﻭ ،

ﺳﻘﻮﻁ ﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺳﻨﮓ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺍﺳﺖ؛

ﻭﻟﯽ ﯾﮏ ﮔﯿﺎﻩ ﮐﻮﭼﮏ ﺭﺍ ﻧـﮕﺎﻩ ﮐﻦ !!

ﮐﻪ ﭼﻄﻮﺭ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﺧــﺎﮎ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻫـﺎ

ﺳﺮ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺁﺳﻔﺎﻟﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺳﯿﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ

 ﻭ ﺳﺮﺑـﻠـﻨـﺪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ …

ﺍﮔﺮ ﺗــﻮ ﺑـﻪ ﺍﻧــﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺍﯾـﻦ ﮔﯿﺎﻩ ﮐﻮﭼﮏ،

ﺭﯾـــﺸﻪ ﺩﺍﺷﺘــﻪ ﺑـــﺎﺷﯽ ،

ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﺧﺎﮎ ﻭ ﺳﻨﮓ …

ﻭ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﻋـــــﺎﺩﺕ ﻭ ﻏـــــــﺮﯾﺰﻩ …

ﻭ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﺣـــــﺮﻑ ﻫﺎ ﻭ ﻫــــــــــﻮﺱ ﻫﺎ …

ﺳﺮ ﺑــﯿــﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﯼ ، ﻭ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻣﯽ ﺁﻓﺮﯾﻨﯽ …

ﺭﯾـــﺸﻪ ﯼ ما، ﻫﻤﺎﻥ " ﻓـــــﻬﻢ" ما ﺳﺖ …!